به اتفاق خانواده در حال رفتن به لاهیجان بودیم. دقیقاً ۳۰ روز بود که دوربینم رو خریده بودم. با خودم آورده بودم شاید به سوژه ای برخورد کنم و از دستش ندم. قبل از تهیه دوربین راجب علم عکاسی تحقیقات و مطالعات زیادی داشتم و خیلی چیزها یاد گرفته بودم، اما بهرحال تجربه ۳۰ روزه تجربه زیادی نیست. در مسیر که بودیم غروب زیبایی رخ داده بود، ابرها در کنار خورشید بودن و به رنگ های طلایی خودنمایی میکردن، از پل آستانه که داشتیم عبور میکردیم. منظره پایین پل نظرم رو جلب کرد، ماشین رو متوقف کردم و پیاده شدم و نگاه مختصری به محیط کردم، از لوکیشن خوشم اومد برای همین تجهیزات رو برداشتم و دوان دوان رفتم پایین پل
دوربینم رو در آوردم و در وایدترین حالت ممکن قرار دادم و دیافراگم رو تعیین کردم و بعد از انجام محاسبات و آمادگی کامل برای ثبت، آسمون باهام لج کرد و زیباییش رو قایم کرد. ابرها از خورشید دور شدن و دیگه منظره شورانگیزی نبود، خیلی عادی به نظر میرسید. دوربین رو خاموش کردم و نشستم کنارش... منتظر ابر بودم، به آسمون نگاه میکردم، همه این ها یک طرف، من همه خونواده رو معطل کنار جاده نگه داشته بودم، از یک طرف نمیخواستم شرایط رو از دست بدم و از طرف دیگه نمیخواستم بقیه رو معطل کنم، حتی تلفنی بهشون گفتم شماها برید من میمونم، اما خب نرفتن و دمشونم گرم :)
قدم میزدم، مینشستم، با گوشی ور میرفتم تا زمان سپری شه و ابرها حالت تلاطم وار پیدا کنن و دوباره مثل قبل شورانگیز بشن. بعد از گذشت نیم ساعت ناگهان ابرها با من آشتی کردن و به حالت قبل برگشتن و چون دیگر فاصله روشنایی و سایه زیاد شده بود از براکتینگ جهت اجرا تکنیک و ساخت تصویر hdr اقدام کردم، همینطور از دو کادر استفاده کردم تا بتونم با متصل کردنشون تصویر panorama بسازم. جالب نیست؟ تکنیک های پیچیده و در عین حال خلاقانه و تلفیقی آن هم در ۳۰ روز!
افول اصولاً چیز خوبی نیست ولی افول خورشید غروب رو خلق میکنه که من عاشق این افول هستم، مخصوصٱ اگه این افول، شورانگیز باشه.
آدرس صفحه اینستاگرام من: instagram.com/PouyaPalizkar
